Χτες βράδυ περπατούσα
στους δρόμους που έχω χαράξει τη σταθερή μου πορεία.
Τα πόδια μου σκόνταφταν σε νεράντζια.
Χαιρόμουν με τις σκιάσεις της λάμπας στα φύλλα
με τα «σ’ αγαπώ και μου λείπεις αγάπη»
γραμμένα στην άσφαλτο.
Ένιωθα το παιδί που σπρώχνει στην κατηφόρα
το λάστιχο των ονείρων του τρέχοντας κι όπου το πιάσει
και σαν νεράντζι που αφήνομαι στα πόδια μου
από την ανηφόρα να ξεφύγω.
Κι όσο από ψηλά και να κοιτώ τον ανοιχτό ορίζοντα
δεν είχα πόδια της λαχτάρας
μόνο τους χτύπους της βιασύνης να αναρριχηθώ σε έναν τοίχο.
Να ακουμπώ με σιγουριά στο ύψος των περιστάσεων
σαν νυχτολούλουδο αισθητικό των κήπων.
Μα τα βράδια ο έρωτας είναι ξεκάθαρος
δεν έχει με κάτι να μοιραστεί
παρά με το φεγγάρι ολόγιομο από τα σώματά μας.
Για τούτο το αίσθημα
στα μάτια μου υπάρχουν όλες οι πιθανότητες
να είμαι της νύχτας ο καρπός που αγαπά
να πάρει τη σκόνη της ζωής,
χωρίς τα φίλτρα στην ψυχή
να ασελγεί στα πρέπει.