Σωπαίνω,
ο τελευταίος ήχος των λέξεων
είναι κουκίδα σε πτώση.
Η αναπνοή καρφώθηκε στην κουρτίνα
που γελούσε με την ηλιαχτίδα στο στήθος,
ανησυχία που μεγαλώνουν οι ρίζες του άνθους
που βλέπει στο παρελθόν
Πως κύλησαν οι ζωές μας
σε ετικέτες προϊόντων που αναγράφουν
εύγεστο;
Φοράω ένα μικρό σκουλαρίκι στο αυτί
κρύβεται πίσω από τα μαλλιά
σαν παθιασμένο φιλί στο στόμα.
Τα αναπαυτικά μαξιλάρια βουλιάζουν
στα χρώματα του καλειδοσκοπίου
βρέχονται από τις σταγόνες του ποτηριού με το νερό.
Η μέρα μικραίνει κι η ασπρόμαυρη φωτογραφία
ψάχνει το κόκκινο κάδρο
σαν έξοδος κινδύνου που δραπετεύει από την οθόνη
και χάνεται στις διασταυρώσεις,
Σωπαίνω
η αγάπη μοιάζει σαν κύμα
που δεν βυθίστηκε στη θάλασσα
τα θέλω έγιναν δίχτυα στα μπορώ.
Κάποιος μιλάει κι αλλάζει λεπτοδείχτες
λαθρεπιβάτης του χρόνου σε παρατεταμένη
αναμονή του κρύου.
Σωπαίνω
Είμαι όμορφη στα στολίδια μου
εγώ και το πανωφόρι μου,
στο δρόμο πολύχρωμα συναισθηματική
όταν τον εαυτό μου φυλακίζω.
Σε ότι αγαπάω σωπαίνω.