Ω Ποιητές κρατάτε στο χρόνο
την ασάφεια σας.
Η θλίψη σας
κάτω από ένα καλοσχηματισμένο
μουστάκι ειδήμονα της τέχνης
που ξέρει μονάχα
μια λέξη, εγώ.

Κι η ποίηση που ακροβατεί
σε ονειρικά σχοινιά
όταν τα πόδια της έχουν πια
ματώσει
ξέρει πως είναι μόνη
και πως σε χέρια επικίνδυνα
γίνεται απλώς γελωτοποιός ονείρου.
Μα με χάρη μεγάλη και σοφία
από όσα έμαθε
αφήνει τις λέξεις
να παίζουν κάτω από τα εγώ
ανθρώπων που βίδωσαν
τα πόδια τη γη.