Από πότε μίκρυνε
η ψυχή των ανθρώπων;
Τη θυμάμαι τεράστια,
αγκαλιά.
Μα τώρα μήτε Αλκυονίδες μέρες
καν περιμένει.
Κι όλο απορία ρωτάει
πόσο μίκρυνε η αγάπη
κει που ακουμπούσε
στη πέτρα να ξεκουραστεί,
πέτρα έγινε.
Πόσο μίκρυναν οι εικόνες της
πού χάθηκαν
σε στενά,
εκεί που κάποτε
στεκόταν γιορτινό το πανηγύρι
κι η μπαλαρίνα στο λούνα πάρκ
γύριζε τη χαρά της;
Και πια συναντά απομεινάρια
ξεθωριασμένων παλιάτσων
τα πρόσωπά τους
μη αναγνωρίσιμα
μασκαράτα δήθεν ανίδεων
στο μέγεθος της.
Μα κείνη γνωρίζει καλά
τώρα η περιπλάνηση
της έμαθε
να βρει αντάμωμα
πέρα στα μεγάλα λιβάδια
κει
που κάνουν σπίτι κόκκινες παπαρούνες
και μήτε ανάγκη έχει πρόσκαιρη
γιατί ξέρει
πως στο τέρμα των λουλουδιών
δε θα ναι μόνη.