Αυτά τα κόκκινα παπούτσια
πάντα την πήγαιναν σε γιορτή,
να έχει να χαίρεται που άγρυπνά
με τις εξαιρέσεις κάθε μέρα
όταν σιωπά με την αργοπορία
των καραβιών που φεύγουν
στην άγονη γραμμή.
Με μια σταγόνα αρμύρα
στην άκρη των χειλιών,
χαρά και θλίψη οι αποχωρισμοί
μα πάντα δίπλα στην απορία
της μαργαρίτας που τούτες τις μέρες
παρέα της κάνει
όταν περιφέρει τα ερωτηματικά των πετάλων της
και τα ακουμπά δειλά πάνω
στα παπούτσια, σαν κάτι από την καρδιά της
πριν πετάξουν για συντροφιά των μουσικών
που περιμένουν τον ήχο στο μεταλλικό κουτί
να ξεχυθεί η μουσική μέχρι τις ψυχές
των ερωτευμένων ποιητών.
Μα κείνη πετάει πέταλα με όχι,
το παιδάκι της λέει, κορίτσι με τα
σγουριστά μαλλιά, κράτα τα κόκκινα
λουστρίνια και συμφωνεί
με την υποψία του πόθου στο φιόγκο τους.
Υπάρχουν πάντα αυτοί που περιμένουν
για μια αγκαλιά φορώντας πανοπλία.
Καιρός πανιά καιρός κουπιά φωνάζει
και τρέχει γιατί δουλειά έχει ακόμα.
Να μάθει μαργαρίτες να χορεύουν σε
κόκκινα παπούτσια.