Και πώς να πω για κείνο που δε ξέρω;
Ωδή στη σιωπή
τα χέρια τρίβονται
στο στήθος παγωμένα μάταια.
Ζυγώνει Άνοιξη
και φοβάμαι
τις ρίζες που αντιστέκονται στον πειρασμό της.
Σώπασα γιατί ποθούσα
ίσως κάποτε
κι έβγαινα στην αυλή με τη σκούπα
να μαζέψω πεσμένα φύλλα,
όλα να είναι καθαρά.
Γυμνή μαθαίνω πως να τελειώνω σιωπές
μα
ανέξοδα θα αφήσω τη πραμάτεια μου στη μέση
να χαιρετήσω όσους ήδη έχουν φύγει.
Θα στραφώ στον κλειστό κήπο
να μαζέψω
πεσμένα χαμόγελα σιωπής
μα πάλι δε θα ξέρω.
Μόνο φοβάμαι που είναι εδώ.