Το μεσημέρι πίνοντας κρασί με τη παρέα
αντίκρισα τη φλέβα στο μέτωπο
κι άπλωσα το χέρι στο πουθενά να την αγγίξω.
Ήσουν μακριά από τη στιγμή μου
κι ας υπήρχες στη σκέψη μου
θαμπός και ξεθωριασμένος.
Μια απαλή νότα
μια σελίδα βιβλίου
ένα σπασμένο ποτήρι στο πάτωμα.
Κοιτώντας το αυλάκι πάνω στο μέτωπο
μετρούσα τη ροή του αίματος,
τους χτύπους της καρδιάς δεν υπολόγισα.
Είχα τη βεβαιότητα πως ακανόνιστοι είναι
όπως και οι δικοί μου.