Συνάντησα έναν άντρα
με ένα φασιανό κολλημένο στα μαλλιά του
που σκέπαζε το φέγγρισμα των ματιών του.
Το πρόσωπο του ήταν απροσδιόριστο
στη χαρά ή στη λύπη,
στα χείλη του κολύμπαγαν ψάρια ποταμίσια.
Δημιουργούσε αντιφατικά συναισθήματα,
μάλλον ήταν ένας όμορφος άντρας
-εκείνος το ήξερε –
με τη στασιμότητα της απάθειας στους ώμους του.
Μου ήρθε η διάθεση να του αγγίξω το χέρι
λέγοντας του μη φοβάσαι,
ο ήλιος στέκεσαι στο μάγουλο σου.
Αμέσως μετά πρόσεξα το ανασηκωμένο ματόφρυδο
είδα την υπεροψία που έχουν αυτοί
που φυλακίζουν φασιανούς μέσα στο σώμα,
και χάθηκε η οικειοποίηση του αγνώστου.
Δεν αγαπώ τα ανέκφραστα τα πρόσωπα,
δίχως τη ρυτίδα στη μύτη στο μέτωπο ,
της προδοσίας τις μελαγχολικές γραμμές,
στα χείλη το παράπονο του τελευταίου του φιλιού.
Δεν αγαπώ τα ανέκφραστα χέρια
πως να στο πω,
τα καλοσχεδιασμένα στην παγερή ευγένεια,
που οι χειραψίες τους δεν κλείνουν το συναίσθημα,
έτσι σαν δώρο στη χαρά της γνωριμίας.
Η μέρα κύλησε ομαλά, μετέωρη, στο σφίξιμο
των πουπουλένιων στιγμών.