Ένα πηχτό σύννεφο εγκλωβίζει την πόλη.
Η έννοια της ελευθερίας μας, σε εξόδους κινδύνου
παραμένει κλειστή στα εθνικά δίκτυα.
Θα χαιρόμασταν με τα λευκά βαμβακένια σύννεφα
ωφέλιμα θα γελούσαμε στην κούνια του σύμπαντος.
Είναι σαν να παραμονεύει η μελαγχολική φύση
να μας χαρίσει δικαιολογίες
με αφορμή τη χειμωνιάτικη χειραψία,
κρύα σαν τα κρύσταλλα,
που πλένουμε στον πολυέλαιο του σαλονιού μας.
Εφόσον υπάρχει η ασφάλεια της εκ των έσω αναζήτησης,
τραβάμε την κουρτίνα σε θλιβερές αποκαλύψεις.
Τα σύννεφα έχουν προορισμό το ταξίδι στο άγνωστο,
οι δρόμος μας είναι το ταξίδι ίσαμε τον διακόπτη.
Θα συνάψουμε σχέσεις σύντομα,
ο έρωτας μας θέλει μελαγχολικούς,
τα βυθισμένα στο μαλακτικό μαλλιά μας,
μιλούν για δυσδιάκριτες βροχοπτώσεις.
Είναι ωφέλιμο να σκεφτόμαστε πως θα ήταν μια ελκυστική μέρα.