Σκαρφάλωνα στη πέτρα μου στα χέρια του πατέρα μου κι αγνάντευα πορεία

μου έδειχνε τους κήπους μου τους ίσκιους και τους λύκους μου γέφυρες και λακούβες

Κι ανάμεσα το δέντρο μου το φίλο τον αέρα μου την μάνα να φωνάζει

και στης φωτιάς το μέτωπο τον αδερφό μου κένταυρο τους φόβους μου ν αρπάζει



Όμορφη μοιάζεις ρε ζωή και χαλασμένη οροφή

λιγοψυχάς με τα πολλά κλαίς γελάς ξαναπετάς