Έντυσε τους καθρέπτες
μαύρους καπνούς
του τέλους πρόγευση.
Σ’ ένα ανεύρυσμα ψυχής
κέρινες αναμνήσεις η νύχτα
άδειο παρόν έσταζε.
Στην ασυμμετρία της ζωής
ημικυκλικά εδώλια
αφυδάτωσαν το σώμα
και μια ανάμνηση πρεμιέρας
κηλίδες ματαιοδοξίας τώρα ανάβει.
Μόνη πλέον σαν φλόγα
που τρέμει πίσω από το τζάμι
και σε ωκεανούς απόντων
μπλε αλκυόνα της θάλασσας.
Σε μια εύπλαστη ηρεμία
και με τους ίσκιους
της φυγής στα μάτια
το βραδινό σύννεφο πήρε
και άφησε τον άνεμο
να την ταξιδέψει.
Στο βάθος η αιώνια
τιμωρία της αθανασίας.