Αργεί πολύ να ξημερώσει
αυτός ο αιώνας,
συνοριακοί σταθμοί κάθε μέρα
αναχωρήσεις μετρούν
κι η ζωή τυραννικά στη σκηνή
σε γερασμένες σιωπές
να βουλιάζει.
Τα ξέφωτα, ασπρόμαυρη εικόνα
κάθε φορά που φτάνω εκεί
κι εσύ ασάλευτη να μου μιλάς
με το σκοτάδι δίπλα σου
κρυμμένη σ’ ένα θόρυβο
και θρύψαλα νεκρής γιορτής.
Σ’ ένα χαμόγελο πλαστό
διαβάζω τώρα την ψυχή σου,
προσκυνημένα λόγια πλημμυρίζω
αποστηθίζοντας
το ταξίδι της ζωής μου,
απ’ την αντίπερα όχθη σ’ ακολουθώ
και κάθε φορά
που σε βλέπω να κλαις
κρύβομαι στο σκοτάδι νικημένος.