Βραδυπορεί το ξεχασμένο όνειρο
καθώς ανυπεράσπιστο τριγυρίζει
τα βράδια χωρίς ανταπόκριση,
αιχμάλωτη σε παραμύθια η ζωή
κακόφημες μεταμφιέσεις κυοφορεί
κι αναζητεί το μερίδιο της
με φτιασίδια ανεξερεύνητης χροιάς.
Ανυπεράσπιστα πρόσωπα φθίνουν
πλοκάμια φράζουν την ανάσα
ανόσιοι υπαινιγμοί πληρότητα μοιράζουν
στο ανεπίληπτο παιχνίδι της παντομίμας
και το ημερολόγιο δε γράφει τίποτα.
Κρύβουν οι εποχές τα μυστικά τους
στη φορτηγίδα του χωροχρόνου
ίδιο το αποτέλεσμα στον ίδιο όλεθρο
στις ερειπωμένες ψυχές
των αφανών που αργοπεθαίνουν.
Επιλόχειος κατάθλιψη η σαΐτα
σαν υφαίνει μια ξύλινη κλίμακα
που με στάσιμο βήμα πρέπει ν’ ανέβεις
σε μια μεταβαλλόμενη φάλαγγα
που καθοδηγεί διαρκώς το περπάτημά σου.
Για θάνατο μιλούν οι μέρες, στο τέλος
τι θα ’ναι αυτό που θα μας σώσει.