Πόδια γυμνά σιωπηλά διασχίζουν την πόλη
ανέστιοι της ζωής λιποτάκτες
των μύριων ξεχασμένων οι φωνές
στις παρυφές μιας συλημένης αθωότητας.
0 αιώνας μας δικαιώνεται.
Ένα άρωμα που ταξιδεύει από μακριά
μέσα στον κόσμο των ψευδαισθήσεων
και πίσω από το φανταστικό
η πραγματικότητα, που υπάρχει και πονά
πενθώντας δήθεν τη φρίκη.
Φύλακες και δεσμώτες της ίδιας φυλακής.
Στο άδειο της ζωής, τη λύπη σου σέρνουν
οι πρώτες ψιχάλες καθώς ξεπλένουν
ψηλαφίζοντας εκείνο το μικρό σου όνειρο
που ξεμακραίνει σιγά σιγά
μέσα στης ζωής το απέραντο.
Στη ματαιότητα ανηφορίζοντας
αυτό που σε πονά δίπλα σου στέκεται
σαν μια θλιμμένη ζωγραφιά στον ουρανό
σαν το σαξόφωνο που μονάχο του δακρύζει
στον θόρυβο των τρένων της νύχτας.
Ένα παράθυρο ψάχνεις ν’ ανοίξεις
μα πουθενά, μόνο βαθύ σκοτάδι
το απόσταγμα σ’ έναν ιδεατό κόσμο
που μέσα του, τη δική σου αλήθεια
μόνος σου αναπνέεις
γιατί ίσως να μην είναι και η αλήθεια των άλλων.