Πεινασμένο αγρίμι ο επισκέπτης της νύχτας
πέπλο λευκό, παγωμένος άνεμος
κι οι τοίχοι να στάζουν φωνές
που για χρόνια η μνήμη είχε κρατήσει.
Μια τελευταία ματιά στα λευκά της χρόνια
περιηγητής τώρα μιας ερήμωσης
έρποντας μέσα στις θωπείες της φαντασίας
σ’ ένα άταφο νυχτερινό ταξίδι
μιας θαλασσογραφίας του Βολανάκη.
Κι ύστερα πάλι η παγερή σιωπή
που πενθώντας το μάταιο
να χτυπά μονότονα το κύμα στην προκυμαία
καρτερώντας απέλπιδα
τον εξόριστο αγγελιοφόρο.
Λίκνο όμως της εξιλέωσης
οι μαρμαρωμένες φλόγες σαν άναψαν
καίγοντας άναρθρες μικρές κραυγές
δίπλα σ’ έναν αθέατο κόσμο
που παρακολουθούσε αμέτοχος.
Μόνο το φεγγάρι περνώντας βιαστικά
έσκυψε για λίγο και φίλησε
τις στάχτες από τα μαλλιά της.