Σε μια παράταιρη σιωπή
μνήμες ζωής ιχνηλατεί ο θάνατος
σ’ ένα λαβύρινθο λύπες κρυμμένες
στ’ αλύτρωτα μελάνια της φθοράς
αιώνες τώρα ταξιδεύουν.
Ξυπνούν οι Δροσουλίτες του Μαγιού
με πληγωμένους δισταγμούς
όνειρα αυγινά σαν αναβλύζουν
άκρατος οίνος που κυλά
μέσα στα δάκρυα των ψυχών.
Εικόνες που τα μάτια καταυγάζουν
επίγεια κάτοπτρα ξυπνούν
σ’ ανατολής χαμένους δρόμους
με σήματα κινδύνου ποτισμένους,
λέξεις αλώβητες
όλο και πιο κοντά στην φαντασία
νεκρές καταμετρούν αυγές.
Ήχοι από σκάλες σιδερένιες
δραματουργούν παλιές οδύνες
βραδιές που δείχνουν σαν τις άλλες
γυμνούς καημούς καταλαγιάζουν,
σαν σπαρταράει, τυφλός ο θάνατος
πάνω στην ηρεμία του αυτόχειρα.