Το λιμάνι έσταζε νοσταλγία
καθώς το σώμα περιφερόταν άσκοπα
στη λιθόστρωτη προκυμαία του.
Κόκκινη βαμμένη θάλασσα
στου ήλιου το απόβραδο
θέριευε μέσα του θυμίζοντας
τα βαπόρια της ζωής του.
Ξυλάρμενος πια στη στεριά
έσκιζε κάθε βράδυ και μια λευκή σελίδα
πριν ξεβραστεί στο γωνιακό μπαρ
για να δωροδοκήσει τον έρωτα
λάμνοντας τους πόθους του
στο κορμί κάποιας πόρνης.
Ξακρίζοντας της ψυχής του τα ξέφτια
άφησε μόνο ανεκπλήρωτες επιθυμίες
και μια ζωή ακύμαντη θάλασσα
να ποτίζει το μουσκεμένο του χαμόγελο.
Ένοιωσε να τον ανακαλύπτει το μέλλον
και το χρόνο διαρκώς να τον προσπερνά
τώρα που η ειλικρινής εξομολόγηση
είχε δάκρυα και η ζωή μοναχικό ταξιδιώτη.