Σε χρυσαφένια είδωλα
υγρή σκουριά
πρόσωπα στοιβαγμένα
στις κορνίζες,
αστείρευτος ο θάνατος κυλά
της ερημιάς τυφλός διαβάτης.
Το φως κοντά στις δώδεκα
μικραίνει
στην άδεια σου ψυχή
μια γρατζουνιά
στης φρεναπάτης το κελί
στης πεταλούδας
τον τυφλό χορό
η μοίρα που τις μέρες μας
ζυμώνει.
Σ’ ένα μονόπρακτο
γέννηση, θάνατος
κλεμμένα σούρουπα
του κολασμού
στης πόρνης το φτερούγισμα,
αυτόχειρες σμιλεύουν τη ζωή
σαν τους ενώσει
ο κύκλος με το θάνατο.
Σε μια ματιά σου δάκρυσα
κι η θάλασσα μακριά να περιμένει.