Σ’ ένα παράταιρο φθινόπωρο
τραβούν οι μέρες ανυποψίαστες,
αβεβαιότητες κτίζω
εξερευνώντας τους φόβους μου,
στο λευκό ενός πίνακα
μια ψεύτικη εικόνα ονειρεύομαι
και μια μεταβλητή
κρυμμένη πίσω από μια ψευδαίσθηση
δυσκολεύει συνεχώς τη ζωή μου.
Μετουσιώνομαι και χάνομαι
σ’ ένα παιδικό παραμύθι
ολισθαίνοντας σ’ ένα τέλος
που δε θέλω να ζήσω.
Στο γαλάζιο της θάλασσας
κτίζω γέφυρες
στη μοναξιά του φάρου
μετεωρίζομαι,
παιδικές μνήμες αναπλάθω
πετώντας μέσα
σε μιαν ανέσπερη ερημιά.
Φενάκη ο χρησμός, σωπαίνει.
Στη λαγνεία της νύχτας
λάθος συναγερμός
μέσα στη στάχτη πάλι το ίδιο ταξίδι.