Στην ερημιά του δρόμου
Κυριακής χειμωνιάτικα σύννεφα,
τους πόθους χαϊδεύουν
μισόκλειστα βλέφαρα
και σε σπασμούς ζωής
η προσμονή μιας γυναίκας
που με κλεμμένες ματιές
χαρακιές λιθογράφει.
Ευτυχία μισόγυμνη
σε παράξενες φόρμες αγάπης,
ραψωδία νεκρής ερωμένης
που τις κρύες νύχτες της πόλης
αντανακλά αδιάλειπτα.
Με καρφωμένα τα μάτια
στο αμάραντο της αβύσσου
συναισθήματα ανασαίνεις λύπης
που γεμίζουν την έλλειψη
και στην ακινησία της ζωής
λίγο λευκό μέσα στο κόκκινο
για τον έρωτα
λίγο μαύρο για το θάνατο
λίγο πριν χαθείς μέσα στο αίνιγμα
και στα καθωσπρέπει βλέμματα
μιας διάτρητης σεμνοτυφίας.