Έφυγαν όλοι,
έμεινες πάλι μόνος
στο στρογγυλό τραπέζι
των αναμνήσεων παραμιλώντας
με τις ψευδαισθήσεις των άλλων.
Στο άγγιγμα της μνήμης
στήνουν χορό
οι προσδοκίες των λέξεων
όμως πριν φτάσουν σε σένα
χάνονται στα απύθμενα
μαύρα πηγάδια της σκέψης σου
και του ανεκπλήρωτου έρωτα της ζωής σου.
Βαφτίζεις την προσμονή, ελπίδα
και κάθε βράδυ τη βγάζεις βόλτα
στα σκοτεινά δρομάκια του μυαλού σου.
Ελπίδα, ελπίδα θαμμένη μέσα
στο κατεστημένο της ηθικής σου
και στα αθώα χαμόγελα των παιδιών.
Όμως πάλι νυχτώνει.
Όπου να ’ναι θα φανούν.
Θα ‘ρθουν ξανά, να σε γυρίσουν πάλι πίσω.