Σε μαύρο μετάξι καρδιά τυλιγμένη
το χώμα μυρίζει βροχή,
στη νύχτα θαμμένη μια θάλασσα λάμπει
εκεί που ο κόσμος αρχίζει
κι οι μέρες
που μέσα του χάνονται.
Δεμένα καράβια
τριγμοί στην απόγνωση
ευθείες γραμμές στο αιώνιο τώρα,
νεόκτιστες λέξεις
με άρρητους φθόγγους
στον άκριτο λόγο
οι μέρες που στάζουν.
Θαμμένα στη λάσπη ανάγλυφα πρόσωπα
τυφλό καραβάνι θανάτου σκιές
σταγόνες ανέχειας
που θάλασσες γίνηκαν
στης πέτρας το σμίλεμα
του χρόνου οι φθορές.
Σκοτάδι ανιχνεύω, χαμηλώνουν οι λέξεις
αιωρούνται φωνές και σωπαίνουν.