Ξεκομμένος από μια αδέξια κατάρρευση
τη νοσταλγία κοιτώ στον καθρέπτη
και της δίνω τη μορφή που μ’ αρέσει.
Από ’δω πέρασαν όλα.
Ό,τι με πλήγωνε το δοκίμαζα
κι ό,τι ζητούσα πάντα ήταν
μια περιπλάνηση στο ασήμαντο.
Συρρικνωμένα χάδια τα χέρια μου
που μέσα σε μικρές σπονδές
κύκλωναν τη ζωή και το θάνατο.
Περπάτησα στο περιθώριό της
ήπια μόνος αδέσποτες νύχτες
άγγιξα τη ρόδινη αύρα της
και γεννήθηκα.
Στ’ αναφιλητό της θάλασσας
μουσκεμένο το πρώτο φιλί
κι όση νύχτα ακόμη απέμεινε
μια προσφορά στις αυταπάτες.
Τώρα μέσα στην αλήθεια σου βαθαίνω
και στα όνειρα που μου χάρισες,
ήρθες και δε ζήτησες τίποτα
ήρθες και μου πήρες τα πάντα.