Στ’ ουρανού τα μονοπάτια, άσπρο σύννεφο μεθάει
νύχτα βγαίνει στο σεργιάνι, το τραγούδι αρχινάει
της αυγής δροσοσταλίδα, πιάνει τ’ όνειρο στον ύπνο
το καράβι θα σαλπάρει, ποιος θα λείψει από το δείπνο.

Στο γκαζάδικο το σώμα την ελπίδα πάει να φέρει
καταχνιά στο μονοπάτι κι ο καιρός στήνει καρτέρι
στα παράνομα του νόμου η ψυχή σου νύχτα στάζει
και ο δρόμος τώρα βγάζει σ’ Οδησσό και σε Βεγγάζη.

Στης ψυχής το καθαρτήριο και στου νου την αυταπάτη
με του Απόλλωνα τη λύρα μόνη κλαίει η Υπάτη
καταχνιά του φθινοπώρου, βένετο, γαλάζιο χρώμα
σε αρχαία κωμωδία του Αριστοφάνη σκώμμα.

Φυλακής κελί αμπαρώνει, την ποινή που θα ξεπλύνει
τούτο τ’ άγγιγμα πληγώνει, πόρτα πίσω σου σαν κλείνει
καταχνιά του φθινοπώρου, βένετο, γαλάζιο χρώμα
του λαού τα παραμύθια δεν τελειώσανε ακόμα.