Τα βλέμματα στο μακρινό ορίζοντα
στον ήλιο του μεσημεριού
σκηνές γυρίζουν απ’ το μέλλον,
γύρω σου τα πρόσωπα αλλάζουν,
χάνονται στου χρόνου τα κενά
και μέσα στη Μεσόγειο των αγγέλων.

Μες στα Βαλκάνια των λυγμών
το πρόσωπο σου καθρεφτίζεις
κι οι άγγελοι παράδεισους θυμίζουν,
σκηνές από το μέλλον σου γυρίζουν
όλοι οι νεκροί αυτής της χώρας
κι οι σημαίες τώρα πια δεν κυματίζουν.

Να μπορούσα ξανά να ονειρευτώ
μπροστά στο καθρέφτη της μοίρας μου
και να γελάσω ή να κλάψω,
την αλήθεια όμως για το τέλος θα κρατήσω
γιατί όταν η παρτίδα τελειώσει, δεν ξέρω
αν θα φωνάξω ή αν θα ουρλιάξω.