Σε περιμένουν στη γωνιά και στο σκοτάδι
και μες στα μάτια τους το βλέμμα του φονιά
σ’ ένα σταθμό με δρομολόγιο τον Άδη
στο πρόσωπο σου του αιώνα η σκουριά.

Σ’ αυτό τον κόσμο με τα χέρια σου δεμένα
κόβουν και ράβουν κάτι τύποι στη γωνιά,
όλα στημένα τα χαρτιά σημαδεμένα
στα δυο σου μάτια τα χαμόγελα σβηστά.

Σ’ όλους της γης τους μαχαλάδες στοιχειωμένος
πίνεις της θάλασσας τα μύρια μυστικά,
σ’ άγνωστους τόπους να γυρνάς ξενιτεμένος
και στο μπαλκόνι σου μια θάλασσα πλατιά.

Μαρμαρωμένος σαν πουλί στην παγωνιά
φτάνεις στου δρόμου τα μισά και επιστρέφεις,
τώρα μονάχος ξεχασμένος στη γωνιά
τα τόσα άδικα του κόσμου να αντέχεις.