Άλλη μια μέρα στο μπαλκόνι της χαράζει
σ’ αυτή την πόλη που θυμάται και πονάει,
μαύρη ομίχλη απ’ την αιθάλη του φουγάρου
γεύση πικρή, μέσα στο στόμα του τσιγάρου.

Χρόνια παλεύεις με τα χέρια γυμνωμένα
μόνη σου έμεινες κι ακόμα περιμένεις,
θαμμένη στις στοές των προμαχώνων
ταξίδι στους αιώνας των αιώνων.

Απ’ του Βοσπόρου τα νερά ήλιου πορφύρα
πύλη χρυσή που περιμένει να ξανανοίξει,
ενδεδυμένη πολυσταύρια φαιλόνια
ξεγυμνωμένη απ’ της ψυχής σου τα τελώνια.

Οι μέρες φεύγουν δεν αφήνουνε πια ίχνη
μόνη σου έμεινες κι ακόμα περιμένεις,
αγγέλους από ψηλά ν’ ανοίξουν δρόμους
να γράψουν με ρομφαίες, άγραφους νόμους.