Αμφίδρομη τροχιά μες τους αιώνες
ισορροπία στο κενό και μες στο χρόνο
τα πάντα γέννησες
του πόθου ονείρατα ξυπνάς
σαν χάνεσαι στο δρόμο
και της ζωής τα κρίματα, εσύ φανέρωσες.

Κι αν στη ζωή σ’ αδίκησαν
και σου ‘κλεισαν το δρόμο
έγινες μάνα και φωλιά
μικρού παιδιού η αγκαλιά
κι απ’ της ζωής το μερτικό
πήρες όλο τον πόνο.

Η νύχτα που σε γέννησε
γυναίκα μ’ άσπρη φορεσιά
σ’ έκρυψε στο σκοτάδι
γυναίκα, λύπη και χαρά
όλου του κόσμου η ομορφιά
σαν βγαίνεις κάθε βράδυ.

Μέσα στα βάθη της ζωής
στη μνήμη σβήστηκες
μα εσύ μνήμες χαρίζεις
απ’ την πυρά γεννήθηκες
και μες στη νύχτα κρύφτηκες
τ’ αστέρια να φωτίζεις.