Νωπά ακόμα τα ίχνη της μνήμης
μα στο καθρέφτη τα λόγια ξεθώριασαν,
μια στροφή πριν το τέλος, ζωή που σβήνεις
δυο φωνές , μια σιωπή , λίγα λόγια
δυο ζωές , που μονάχες προχώρησαν.

Μέσα μου χάθηκες κι εγώ μαζί σου
στο μαγικό δάκρυ του έρωτα
και στο ηλιοβασίλεμα της ψυχής σου,
ζωή, που με γέμισες μ’ όλα τα κενά του αύριο
ζωή , που μου διάλεξες το δρόμο αυτό
ζωή , που και το πολύ πια δεν είναι αρκετό.

Η μοναξιά, που ποτέ δεν έρχεται μόνη
μονοπάτια μου ανοίγει, στη θάλασσα,
χαμένο πλοίο, σ’ ωκεανό χωρίς τιμόνι
ζωή, που τις ενοχές μου ξορκίζεις
ζωή μου, που τα χρόνια σου χάλασα.