Το κενό να τραγουδάς
κοιτώντας από ταράτσες
που χάνονται στα σύννεφα
Ισορροπώντας στην άκρη
του λευκού χαρτιού
την ώρα που σωπαίνουν
οι μικρές φωνούλες
της τρελής ελπίδας
Ένα στιλέτο η κραυγή του φόβου
χαράζει στο μάρμαρο ονόματα
Το κενό να τραγουδάς
Τη δημιουργία της απόγνωσης
και της μέρας που πάει χαμένη