Μες στα βαριά, βαριά μεσάνυχτα
η πόρτα μου, η πόρτα μου χτυπάει.
Δε φαίνεται όμως κανείς.
Ποιος να ’ναι, τι, ποιος να ’ναι, τι ζητάει;
Στο σπίτι αυτό, στο σπίτι αυτό τ’ αραχνιασμένο
τι έχω πια, τι έχω πια να περιμένω;

Δεν έχω μά , μάνα κι αδερφούς
για να τους πε , για να τους περιμένω.
Έλιωσα στο κρεβάτι μου,
το Χάρο πια, το Χάρο πια προσμένω.
Και του τοί , και του τοίχου το ρολόι
αρχινά, αρχινά το μοιρολόι.

Σώσε με, Πα , Παναγία μου,
τα νιάτα μου, τα νιάτα μου λυπήσου.
Διώξε το Χάρο απ’ την αυλή
να μην τον α , να μην τον αντικρίσω.
Και του τοί , και του τοίχου το ρολόι
αρχινά, αρχινάει το μοιρολόι.