Στη σάλα μέσα τη μεγάλη
φυσάει ένας άνεμος
παλιός,
όπως αυτός που ανέμιζε
άλλοτε
τα μαλλιά και τα μαντίλια σου.
Απέναντι στον τοίχο
η θάλασσα
και κάτι γκρίζο και δυσοίωνο
πυύ ξεπροβάλλει αργά
και πλησιάζει.
Σαλεύει η κουρτίνα στο παράθυρο
ολόλευκη, στο χέρι κεντημένη.
Κρυμμένη μες στις σταυροβελονιές
σου γνέφει κάθε τόσο η μάνα σου,
εκεί στον καναπέ
όπου κάθεσαι
προβάροντας πάλι και πάλι
τον τελευταίο ρόλο σου…