Κι όλο το κοίταγες
Τ’ άσπρο χαρτί
όλο τ’ απόγευμα
Σκυμμένη πάνω του
αναποφάσιστη
Τ’ άσπρο χαρτί
ένα κενό
απλωμένο μπροστά σου
κι εσύ στο χείλος του
εκλιπαρούσες και περίμενες
για τη μοιραία λέξη, το χέρι
που θα σ’ έσπρωχνε
μέσα του να πέσεις.