Για το θάνατο τραγούδια
μοιρολόγια έμαθα
και για τη ζωή πώς λέει
τα μεγάλα ψέματα
Βγήκα από νωρίς στους δρόμους
μάτωσα τα γόνατα
και καταμεσής τού κόσμου
την αλήθεια φώναξα

Βιαστική ζωή μου φτιάξε κόσμο ανθρώπινο
στ’ ανθογυάλι μου να γίνει ρόδο μου κόκκινο

Δεν με λύγισαν τα χρόνια
όταν όλα χάθηκαν
κι έμοιαζαν οι προσδοκίες
ρόδα που μαράθηκαν.
Κι αν ο ποιητής το ρόδο
λέει πως είν’ αμάραντο
μένει μόνο με αγώνες
κόκκινο κι αθάνατο