Της μνήμης η παλιά φωτιά την θράκα της κρατάει
Κι αλλοίμονο στους κυβερνήτες, αλίμονο στους ποιητές να φιδοσέρνονται
Μπροστά μας έρχονται γενιές και τα παιδιά πρέπει να μάθουν πως φτιάχνεται το ψωμί
Μόνο οι πράξεις είναι από μάρμαρο, τα λόγια σκόνη
Μια αυτοθυσία σημαδεύει την καρδιά μου και θυμάμαι για να μην φοβάμαι

Κάθε βράδυ ονειρεύομαι πως γύρισες πίσω
το πρωί σαν ξυπνήσω δεν είσαι εκεί
ανάβω κι άλλο τσιγάρο θυμίζω πέτρινο φάρο
όσα μου πήρε το κύμα θα τα επιστρέψει η βροχή
είναι το φλόγα ψυχρή η πιο βαθειά μου πληγή
κάθε στίχος τη ψυχή μου ξεριζώνει
ψάχνω να βρω μια γωνιά μέσα στην απανεμιά
πως γίνεται ότι αγαπώ να με πληγώνει
εδώ είμαι ακόμη κι είναι του Πάνου
κάτι στιχάκια που τα νιώθω σαν δικά μου
και δεν αντέχεται πια όλη αυτή η μοναξιά
χτυπάει άλλη μια καρδιά μες τη καρδιά μου
τώρα τι κλαις
έτσι κι αλλιώς εμείς τα ζήσαμε όλα αλλιώτικα
Λεωνίδα πες, πέρασα χθες
μυρίζει ακόμα γιασεμί στα Αναφιώτικα

Σ’ αναζητώ στα παραμύθια
Στο διχασμό και στη συνήθεια
Μες την σιωπή στη φυλακή
μια ζωή απ την ψυχή ως την ψυχή
Για να σε βρω να σε αγκαλιάσω
ένα λεπτό να ξαποστάσω
και ξαφνικά ανάβουν τα φώτα
τίποτα πια δεν είναι ίδιο σαν πρώτα

Έχουν ανθίσει τα λουλούδια της αυλής
δεν έχει αλλάξει τίποτα στην γειτονιά
βγαίνει ακόμα στην γωνιά ο Αλεξανδρης
να συναντήσει το Μαργούδι στα κρυφά
πρέπει να θέλεις για να βρεις την ομορφιά
όσα αξίζουν στην ζωή θέλουν αγώνα
παίξε Μανώλη έναν δρόμο για να ρθω
απ το Χατζηκυριάκιο στην Δραπετσώνα
να δω τους φίλους και τα στέκια τα παλιά
να δω τους έρωτες, τα γέλια, τις φιλίες
όλα τα όνειρα που κάναμε παιδιά
τα μάτια σου μέσα από τις φωτογραφίες
απόψε ηρθα μια βόλτα να σε δω
πέρασαν χρόνια που μου είπες θα ξαναρθείς
κι όμως ακόμα να ξεχάσω δεν μπορώ
κάθε τραγούδι και ένα ενθύμιο αγάπης