Φωνές που δεν κατάφεραν ποτέ να γίνουν λέξεις
στο μαξιλάρι σου κρυφοί απόμειναν σταυροί
και όσα σε διαλέξανε χωρίς να τα διαλέξεις
ξαπλώνουν στο κρεβάτι σου και γίνονται λυγμοί.

Λυγμοί που το σεντόνι σου το κάνουνε ποτάμι,
στις όχθες του να λούζονται οι σκέψεις σου γυμνές,
το σκαν απ’ το παράθυρο και σπάζοντας το τζάμι
στα μάτια που δε βούρκωσαν ανοίγουνε ρωγμές.

Δάκρυ που δεν ταξίδεψε
πάνω στο πρόσωπό σου
αγέννητο είναι παιδί.
Κρύβει το πρώτο κλάμα του
μέσα στο όνειρό σου,
βαθιά στα σωθικά σου ζει.

Ρωγμές μέσα στα μάτια σου αυτά που βλέπεις πνίγουν
κι αυτά που δεν τα κοίταξες τα κάνουν ουρανό.
Καθώς τα δάκρυα κυλούν, τον δρόμο τους ανοίγουν
διαβάτες να περάσουνε που ψάχνουν λυτρωμό.