Με τακούνια από γρανίτη
σαν τη μπάλα του ισοβίτη
εκοιτούσα από το τζάμι τη ζωή.
Κι είπα αφήνω τη βολή μου,
το πεντάστερο κελί μου
και ξυπόλυτη θα τρέξω μοναχή μου στη βροχή.

Μα οι νύχτες και οι μέρες,
οι βουβές μου καλημέρες
είχαν όλες τη δική σου μυρωδιά.
Σε ποιον τόπο να χωρέσω,
να ανασάνω, να μπορέσω
όταν είναι αλυσίδες ο αγκαλιές.

Του μυαλού λαθρεπιβάτες
οι εφτάψυχες αγάπες
που να βρω για να σωθώ,
για να σωθώ οχτώ ζωές.

Και συνάντησα ανηφόρες
αγκαλιές ηλεκτροφόρες
δε με φόβιζε του δρόμου η στροφή.
Μα όταν έφτανα κοντά τους
πιο κοντά στα πρόσωπα τους
είχαν όλες τη δική σου, τη δική σου τη μορφή.

Στάθηκα για ν’ ανασάνω
κι είδα ότι κύκλους κάνω
πως δεν έφυγα ποτέ από τη φυλακή.
Σε ποιον τόπο να χωρέσω,
να ανασάνω, να μπορέσω
όταν είναι αλυσίδες ο αγκαλιές.

Του μυαλού λαθρεπιβάτες
οι εφτάψυχες αγάπες
που να βρω για να σωθώ,
για να σωθώ οχτώ ζωές.