Συνήθισα απ’ τα σκοτάδια να κοιτώ
να σε χαζεύω κι ας μη με αναγνωρίζεις
γελάω σαν γελάς κι εσύ
στεναχωριέμαι όταν σε βλέπω να δακρύζεις

Να καταλάβω τι συμβαίνει προσπαθώ
αυτό που νιώθω δεν το νιώθει ο καθένας
Τι μου συμβαίνει στην καρδιά
το ξέρω μόνο εγώ σου λέω
κι άλλος κανένας

Είναι φορές που δίπλα μου όταν περνάς
γεμίζει η κάμαρα κυρά με τ’ άρωμα σου
Ποιος θα μου το ‘λεγε ποτέ
πως θα τραβούσα τέτοιο ζόρι για φαντάσου

Και τι να κάνει η λογική και το μυαλό
όταν τον άνθρωπο η καρδιά αναλαμβάνει
Θα μείνω απλά να σε κοιτώ
θα σ’ αγάπαω στα κρυφά κι ας μη μου φτάνει