Είν’ ο καιρός αδιάφορος
Ο κόσμος ανυπόφορος
Το λες και το ουρλιάζεις
Κι η ομορφιά πεθαίνει

Κανένας δεν κουνήθηκε
Κι ο Έρωτας κοιμήθηκε
Μες στο βυθό του κόσμου
Με τη φωτιά σβησμένη

Και συ μες στην αδράνεια
Να ζεις με την παράνοια
Πως όλα είναι ίδια
Χαμένα μες το ψέμα

Αν δεν ζητάς την Άνοιξη
Πως πας ως την κατάνυξη
Χωρίς μια στάλα πράξη
Χωρίς μια τρέλα αίμα;