Θα περπατήσω στου θυμού τ’ άγρια δάση,
θα πάω να πιω απ’ τον Πουρνιά τάσι νερό,
για να ξεπλύνει αυτό το μίσος μου για σένα
που τόση αγάπη που σου ‘χα απορώ.

Μες στο ποτάμι εκεί τα λόγια μου θα πλύνω
σαν το παιδί θα έχω χέρια τσουχτερά
για να ξεθάψω ένα φίδι που είχα θάψει
να δω αν πέθανε ή έβγαλε φτερά.

Μέσα μου έχω κάνει τάμα
πως δεν θα ξαναπάω στη Δράμα.

Θα περπατήσω και θα πάω στην καφετέρια
μετά στο έρημο το σπίτι το παλιό,
θα έχει ήλιο, φως μα πάντα κάνει κρύο
απ’ τα πλατάνια και το κούφιο μου μυαλό.

Θα γδυθώ, θα κλάψω να σε συγχωρήσω
για να μη σκέπτομαι πως θα σ’ εκδικηθώ
και στον καθρέφτη το σακάκι θα κρεμάσω
για να μη δω τα μάτια μου και φοβηθώ.

Μέσα μου έχω κάνει τάμα
πως δεν θα ξαναπάω στη Δράμα.