Μέσα στη μάχη, στον καπνό και στη φωτιά
μεταξωτό μου χάρισες μαντίλι

κι εγώ σ’ ένα χαράκωμα μ’ ένα σουγιά,
στην πέτρα χάραξα τα κόκκινά σου χείλη.

Ξανθό φεγγάρι που ξυπνάς την ξαστεριά
φέξε στη στράτα μου τον πόνο να νικήσω,

να πολεμήσω με της νύχτας τα θεριά,
μια λευτεριά στον κόσμο να χαρίσω.

Τρύπιες σημαίες χαμηλώνουνε στη γη
όταν νυχτώνει στ’ άδεια σπίτια, τα καμένα,

κι ένα μαχαίρι που ματώνει την πληγή
κείνο το γράμμα που ‘γραψες για μένα.

Χορεύει ο θάνατος ζεϊμπέκικο βαρύ
ματώνει τ’ όνειρο στης γης τη βλεφαρίδα,

κύμα ο κόσμος σε μια θάλασσα πικρή,
κι ο έρωτάς σου μία λεύτερη πατρίδα…