Χαρίσατέ μου μια γωνιά στο φύλο σας κι εμένα
να γράφω κάποτε κι εγώ τί έχω περασμένα.
Έχω πολλά μέσα στο νου, πολλά μες στην καρδιά μου
κι είναι η ζωή μου η πικρή ατέλειωτη ιστορία.
Παράκαιρα εμαράνθησαν τα χρόνια του Μαγιού μου
δεν μου τα μάραν’ ο καιρός αλλά η δυστυχία.
Και θέλω τώρα πριν σβεσθώ απ’τη σκηνή του κόσμου
να χύσω η άμοιρη κι εγώ μια σπίθα από το φως μου.

Ό,τι κι αν γράψω κανενός ποτέ δεν το διαβάζω
φοβούμαι την κατάκριση, τον κόσμον τον φοβούμαι.
Μ’ αρέσει πάντα στο χαρτί τους στίχους ν’ αραδιάζω
να τους διαβάζω μόνη μου και να παρηγορούμαι.

Καμιά φορά, στου λύχνου μου το φως εκεί που ράπτω
αφήνω το εργόχειρο και πιάνω το κονδύλι
γιατί σε μύριους λογισμούς αθέλητα σκοντάπτω
και πριν κατάρα φλογερή μου φύγει απ’ τα χείλη.
Σε στίχους χύνω τον καημό που έχω στην καρδιά μου
μα δεν με σκώνουν αψηλά τα αδύνατα φτερά μου.

Ό,τι κι αν γράψω κανενός ποτέ δεν το διαβάζω
φοβούμαι την κατάκριση, τον κόσμον τον φοβούμαι,
μ’ αρέσει πάντα στο χαρτί τους στίχους ν’ αραδιάζω
να τους διαβάζω μόνη μου και να παρηγορούμαι.
Μισώ τον έπαινο γιατί θαρρώ δεν μου αξίζει
είμαι λουλούδι ταπεινό, άνθος που δεν μυρίζει.
Αχ άφετέ με, αν θέλετε, να τραγουδώ κρυμμένη
και να ’χω για υπογραφή το όνομα: «Ελένη».