Απόψε σ’ αναζήτησα
προσμένοντας το δείλι
να δώσεις χρώμα στη νυχτιά,
φως στο σβηστό καντήλι.

Όνειρο Κυριακάτικο
που λεν πως είναι αλήθεια
που σου ζεσταίνει την καρδιά
και πάλλονται τα στήθια.

Ονείρου παγίδα το κοίταγμα σου,
ονείρου παγίδα το άγγιγμά σου
χτίσαν παλάτια μες στο μυαλό μου,
αστέρια γεμίσαν τον ουρανό μου.

Όμως δεν ήταν Κυριακής
το όνειρο που είδα
πάλι με βρήκε η χαραυγή
γυμνό στην καταιγίδα.

Πήρα βρεγμένα τα φτερά
τ’ ακούμπησα στην άκρη
δεν είχαν νερό του ουρανού,
μα το πικρό μου δάκρυ.