Μια πατρίδα η γη μιαν άγια φυλακή
που κρύφτηκε η ψυχή ν’ ανθίσει η ελπίδα
μες τον ουρανό βροντή και στεναγμό
σιωπής αλαλαγμός σαν καταιγίδα.

Η καρδιά τρελό πουλί θαλασσινό
το αίμα της σκορπά μέσα στο κύμα
μία προσταγή στον μαύρο μου θυμό
το χρώμα της φωτιάς να παίρνω είδα.

Η πατρίδα αυτή μιαν ύστατη πνοή
πού να βρω αναπνοή αφού δε σ’ είδα
σαν χαμένη ευχή πώς έσβησε η ζωή
στην νύχτας τη φυγή κι απόψε μπήκα.

Δως μου μια στιγμή το φως σου ανατολή
μια δροσερή αυγή στο δρόμο βγήκα
κόκκινο κρασί να μπήξεις στην πληγή
λυτρωμού κερί ν’ ανάψω βρήκα.