Τρεις τα ξημερώματα μες την Αλεξάνδρας
έχεις ξεδιπλώσει τα φύλλα της καρδιάς
κι έχουν τα σημάδια το χρώμα της μπλε χάντρας
στο λαιμό που στόλισες με αδέσποτα φιλιά

Τρεις τα ξημερώματα κι όλο περιμένω
τις αρχαίες μούσες να ξυπνήσουνε ξανά
για όλα αυτά τα χρόνια που σε περιμένω
μου’ παν πως στο τέλος θα ανταμειφθείς καλά

Μες το γκρίζο τοπίο έβαλες το χρώμα
κι ένιωσε και πάλι, μάνα μου, η καρδιά
και οι αντιστάσεις μου πέσανε στο χώμα
θέλει η εποχή μας να τολμάς τ’ αληθινά

Σαν στριφτό τσιγάρο ήπιες την αναπνοή μου
δώσε μου κι εμένα μία ρουφηξιά
τούτη η βραχνάδα που ’χει η φωνή μου
στο ανοιχτό σου γέλιο τη χρωστά