Σ' άδειες πόλεις των ονείρων ταξιδεύω
με καπέλο που δεν βγάζει πια λαγούς
γιατί έχω πάψει πια εγώ να σε μαγεύω
ανήκω στους πάρα πολύ σοφούς.

Πριν ξημερώσει προλαβαίνω να μεθύσω
με πειραγμένα ζάρια πια κυκλοφορώ
μήπως τύχει και ξανά σε συναντήσω
να σου πω πόσο πολύ σε αγαπώ.

Δεν είμαι μάγος
για να σε κάνω να γυρίσεις πάλι πίσω.
Δεν είμαι μάγος
για να μπορώ απ' το μηδέν να σ' εμφανίσω
και να σε σβήσω απ' το μυαλό μου προσπαθώ.
Έλα.

Ένα σπίτι ερημικό και παγωμένο
καίω τα όνειρα που κάναμε μαζί
και τώρα σβήνω ανενεργός και τσακισμένος
κλαίω μια αγάπη που έχει τώρα πια χαθεί.

Μα δεν το βάζω κάτω εγώ θα συνεχίσω
έχω μάθει πάντα να διεκδικώ
και το παιχνίδι ξέρω πως είναι χαμένο
το παίρνω πάνω μου και ας καταστραφώ.

Δεν είμαι μάγος
για να σε κάνω να γυρίσεις πάλι πίσω.
Δεν είμαι μάγος
για να μπορώ απ' το μηδέν να σ' εμφανίσω
και να σε σβήσω απ' το μυαλό μου προσπαθώ.

Δεν είμαι μάγος
για να σε κάνω να γυρίσεις πάλι πίσω.
Δεν είμαι μάγος
για να μπορώ απ' το μηδέν να σ' εμφανίσω
και να σε σβήσω απ' το μυαλό μου δεν μπορώ.