Αναδυομένη κι απολιθωμένη,
σαν κοχύλι που το βγάζει ο αφρός,
μακριά της είμαι μοναχός.
Μία χούφτα ήλιο πάντα περιμένει,
μα για ήλιο είναι μεγάλος ο βυθός,
μακριά της είμαι μοναχός.

Αχ, Αφροδίτη,
όνειρο κάθε δύτη,
καθένας που βουτά
εσένα αναζητά.

Ανεμοδαρμένη, κάπου ξεχασμένη,
μια θεά με ιερό θαλασσινό,
μακριά της άλλο δεν μπορώ.
Στο Αιγαίο μέσα οδηγά σαν ξένη
κι απ’ το φάρο ακόμα κρύβει μυστικό,
μακριά της άλλο δεν μπορώ.