Από το σχολείο, διπλανό θρανίο
λες και ήταν η μοίρα μας να είμαστε μαζί.
Άλλαξαν τα θέλω, όχι πως δε θέλω
είναι που δεν πίστεψα ποτέ πως θα συμβεί.

Ο διπλός καφές μου και οι ακεφιές μου
και η μοναξιά μου συντροφιά μου το πρωί.
Ζάχαρη στον πάτο κι έχω πιάσει πάτο
πώς να κατοικήσω στη μισή μου τη ζωή

Κάναμε ταξίδια, μία από τα ίδια
είδαμε ταινίες με φινάλε happy end.
Λιώσαμε σε πάρτυ, στ’ ουρανού την άκρη
αχ, μου ‘κοψες τα πόδια με το νέο σου πουλέν.

Ο διπλός καφές μου και οι ακεφιές μου
και η μοναξιά μου συντροφιά μου το πρωί.
Ζάχαρη στον πάτο κι έχω πιάσει πάτο
πώς να κατοικήσω στη μισή μου τη ζωή.

Έσβησα τα άστρα, γκρέμισα τα κάστρα
σοβαρά και αστεία και σου είπα, άντε γεια.
Για κακή μου τύχη, είναι μη σου τύχει
άκουσες τι είπα και με πήρες σοβαρά.