Αυτός ο δρόμος που βγαίνει στη θάλασσα με τα προς αναχώρηση καράβια δεν είναι ένα τρένο για τη Λάρισα φαντάρους που γυρνάει από άδεια. Είναι φυγή που βίαια με άρπαξε κι έσβησε τώρα τα παλιά φεγγάρια, χάρτες καινούργιους στη ζωή μου χάραξε έκοψε τους ανθούς απ΄ τα βλαστάρια

Στην προκυμαία με ρωτάς τι πιο πολύ φοβάμαι, καθώς μετράς της λύπης μου κομμάτια. –Αυτό που φέρν΄η ξενιτειά, τη λησμονιά, τη λησμονιά, σαν να΄ χεις δει το Θάνατο στα μάτια!

Αφού η ψυχή είναι ένα πέταγμα κι όπου σε βγάλουν της ζωής οι δρόμοι τη θάλασσα κήπο εγώ την έκανα βασιλικός και δυόσμος να φυτρώνει. Φέρνω στο νου εκείνα που δεν πρόφτασα που σαν σειρήνες με καλούνε πίσω και το γλυκό φιλί σου που δεν χόρτασα, γίνεται