Ξεχασμένη και βαριά
είναι τώρα η καρδιά
δε μπορεί πια μοναχή της
ν’ ανατάξει
Μα κι εσύ κάτι να πεις
μες στη σκέψη μου να μπεις
τη ματιά μου να διαβάσεις
δεν μπορείς
(ρεφρέν) ―
Κι εσύ που δεν μ’ αγάπησες
στον ίσκιο σου μου κράτησες
το χάδι το φιλί
Κι εκείνη που μ’ αγάπησε
ένα ποτήρι στράγγιξε
με πίκρα και σιωπή
Δεν φταίμε εμείς
εσύ καρδιά ότι πεις „
Στο Αιγαίο σου φυγάς
χωρίς μπούσουλα με πας
όπου βγάζει ο γαρμπής
και ο πουνέντης
ξοδευτήκαμε και οι δυο
άσπρο πάτο το πιοτό
και δεν μείνανε δυο λόγια
για να πω
(ρεφρέν)
Εγώ ήθελα στοργή
αμοιβαία η συνταγή
ισοδύναμα τα μέτρα
της αγάπης
τώρα είναι πια αργά
τράβηξα μια μολυβιά
δέκα χρόνια από τη ζωή μου
είναι αργά